Bio
Rzeźbiarz i artysta interdyscyplinarny, który łączy instalację, wideo i badania społeczne. Dyplom z rzeźby uzyskał na ASP w Warszawie (2005), studiował także na Universität der Künste w Berlinie. W 2018 roku obronił doktorat na Ulster University, gdzie opracował własny model analizy relacji widz–obiekt, czerpiąc z teorii pola sił Kurta Lewina. Od 2024 roku pracuje na Uniwersytecie SWPS w Krakowie jako badacz i promotor na Wydziale Interdyscyplinarnym. Pokazywał prace w Polsce, Europie, Azji i USA, m.in. w Mosan Sculpture Museum (Korea Południowa), LeonidesArts Gallery (Nowy Jork), w Derry, Nowej Hucie, Gorlicach, Zakopanem, Bielsku-Białej i Paryżu. Publikuje o sztuce jako narzędziu komunikacji i mediacji społecznej („Historyka”, „Sculpture Network Magazine”, „ArsForum”). Prowadził zajęcia na Akademii Ignatianum w Krakowie, University of Wales (NEWI) i Ulster University. Otrzymał m.in. stypendium „Młoda Polska”, DEL Scholarship, Emerging Scholar Award oraz nagrody w konkursach rzeźbiarskich i filmowych. Wybrane projekty: „Reason” (Nowa Huta, 2015), „Vision” (Derry, 2016), „Be Afraid and Work” (Gorlice, 2018), „Skin” (Lublin, 2020).
Twórczość
Artysta traktuje przestrzeń publiczną jak laboratorium. Buduje sytuacje, w których rzeźba i instalacja uruchamiają relacje zamiast je domykać. Interesuje go napięcie między jednostką a grupą, między materią a znaczeniem. W pracach „Zarathustra” (2010) i „Supercluster” (2011) sięga do mitologii i filozofii, by opisać współczesne konflikty. W trylogii „Vision – Reason – Skin” (2015–2020) bada, jak kontekst społeczny przeformatowuje percepcję. Po akcie zniszczenia „Skin” nie poprzestaje na geście obrony — uruchamia własny kwestionariusz ATAQ, dzięki któremu mierzy postawy odbiorców i pokazuje, że „wandalizm” bywa decyzją, a nie odruchem. W nowszych cyklach przeplata biologię i technologię: „Temperatures” (2024, okolice Fałatówki) tworzy ekologiczne obserwatorium z ceramiki, kamienia i roślin, które żyje w rytmie wzrostu i rozpadu; „X,Y” (2024) składa moduły niczym genetyczne klocki, by mówić o płynnej tożsamości. Krzysztof łączy stal, żywicę i druk 3D z mchem, kamieniem i ceramiką. Buduje obiekty, które zmieniają się w czasie i zapraszają widzów do działania. Równolegle rozwija metodę ATAQ jako narzędzie dialogu i mediacji wokół sztuki.
Praktyki
ekologiczne
Artysta pracuje w logice obiegu zamkniętego. Korzysta z lokalnego kamienia i technik drywallingu, sięga po wosk pszczeli, sam wypala ceramikę we własnym piecu. W „Temperatures” włącza do kompozycji naturalne procesy: zarastanie, erozję, korozję. Wykorzystuje elementy z poprzednich realizacji — od odlewów po stalowe konstrukcje — i współpracuje z lokalnymi rzemieślnikami, by ograniczyć transport. Dokumentuje prace fotogrametrią i skaningiem 3D (m.in. w projekcie w Pokuuma, Estonia), co pozwala pokazywać obiekty bez ciężkiej infrastruktury. W dydaktyce promuje oszczędne gospodarowanie materiałem i energią, a w projektach terenowych używa, gdzie to możliwe, niskonapięciowych rozwiązań i źródeł odnawialnych.
.jpg)
