Twórczość

Barbara Mydlak tworzy wielowymiarowe cykle prac, które rozwijają się na przestrzeni wielu lat, wchodząc w dialog z innymi artystami, naukowcami i publicznością. Poszczególne serie z czasem zyskują nowe warstwy narracyjne, a wystawy przybierają formę dynamicznych, performatywnych laboratoriów – miejsc, w których artystka odnawia starsze prace, dokumentuje procesy transformacji swoich instalacji i wytwarza nowe obiekty. Dzięki temu ekspozycje pokazują nie tylko rezultat, lecz również sam proces powstawania dzieła. Jej multisensoryczne instalacje zachęcają do bezpośredniej interakcji, angażując różne zmysły – zapach, smak, dotyk i słuch – i przekształcając widza z biernego obserwatora w aktywnego uczestnika. Twórczość Mydlak jest silnie związana z naturą oraz tradycjami regionalnymi. Dorastając wśród lasów i rzek południowo-wschodniej Polski, w regionie o żywych lokalnych obrzędach, artystka rozwinęła zainteresowanie rytuałami związanymi z chorobą, uzdrawianiem, śmiercią i procesem rozkładu. W swoich pracach sięga do autobiograficznych doświadczeń, tematów zapominania konkretnych wspomnień i traum oraz do tego, jak kultura wpływa na postrzeganie śmierci i straty. Instalacje Mydlak mają charakter efemeryczny – powstają z nietrwałych, podatnych na zniszczenie materiałów organicznych, które można przekształcać, ponownie wykorzystywać i które często są kompostowalne. Obiekty zmieniają się w czasie pod wpływem warunków zewnętrznych i substancji użytych w procesie tworzenia, co czyni z nich otwarte systemy, w których trwanie i rozpad są równorzędnymi etapami istnienia. Poprzez sztukę artystka poszukuje własnych rytuałów uzdrawiania, traktując praktykę twórczą jako pole badania relacji między ciałem, pamięcią, materią i środowiskiem.

Praktyki
ekologiczne

Rozwijając rodzaj „sztuki przetrwania”, Barbara Mydlak kładzie nacisk na samodzielne przygotowywanie materiałów od podstaw, a w finalnych pracach często ujmuje informacje i dokumentację procesów ich przetwarzania. Odrzucone rośliny, resztki organiczne, odpady papieru i tkanin, zbierane w konkretnych kontekstach, przekształca w instalacje z papieru czerpanego. Wykorzystując doświadczenie archeologiczne, prowadzi badania nad konserwacją i rozkładem ręcznie czerpanego papieru oraz nad jego innowacyjnymi zastosowaniami, co wpisuje jej praktykę w obszar zrównoważonej, odpowiedzialnej ekologicznie sztuki.